Beschrijving
The story of Golden Earring
De rock ‘n’ roll-verbintenis tussen de leden van Golden Earring is duurzamer gebleken dan vele huwelijken. Welke andere rockband komt al 35 jaar uit met dezelfde bezetting? En heeft daarbij zo’n perfecte innerlijke balans? Golden Earring heeft nooit de neiging vertoond om langzaamaan te veranderen in de Barry Band, de George groep, de Rinus Rockers of de Cesar Slagwerkers. Een scheiding à la Lennon/McCartney of à la Mick en Keith heeft binnen hun gelederen nooit plaatsgevonden. Elke musicus vult de andere drie aan op een unieke manier. Die synthese is het resultaat van wederzijds inzicht dat heeft geleid tot groeiende achting inplaats van groeiende verachting-in de op persoonlijke roem gerichte rockwereld een inderdaad ongebruikelijk on-egocentrisch verschijnsel.
Misschien heeft dit ook te maken met het feit dat Golden Earring haar Hollandse wortels steeds trouw is gebleven en haar reputatie dus heeft opgebouwd in een maatschappij die , relatief gesproken, niet echt serieus neigt tot heldenverering. Desondanks lukte het de band in 1973 om een mijlpaal in het Hollandse culturele landschap te worden en te blijven dankzij de bestorming van de internationale hitparades met de single Radar Love. Sindsdien is er stug volhard in het produceren van onomwonden, eerlijke rock ‘n’ roll. De groep werd nooit ‘soft’verzaakte nooit haar gemeenschappelijke muzikale visie. Op het toneel gaan de vier bandleden nog steeds tekeer als beesten; elk – elektrisch maar ook akoestisch – concert bewijst dit opnieuw.
Boek – 2005
Uitvoerende kunstenaars zijn mensen die mi hogelijk blijven verbazen. In tegenstelling tot schilders of schrijvers, die in afzondering kunnen werken en alleen een enkele maal tevoorschijn hoeven te komen om hun laatste werk te pushen, moet de uitvoerende kunstenaar zichzelf per definitie avond aan avond opnieuw herscheppen. Je bent zoveel waard als je laatste optreden. Wie dit veertig jaar weet vol te houden, is briljant. Maar wie dit veertig jaar weet vol te houden op een dermate hoog niveau én in constante interactie met drie andere miet minder extreme individuen, is een fenomeen.
‘Cesar vertrouwde me toe; ”Man, als je mij in 1970 had verteld dat ik over dertig jaar nog steeds met die jongens zou spelen, had ik je in je gezicht uitgelachen. het leek mij toen gewoon wel geinig, en misschien een goeie manier om wijven te versieren. Ik kan het zelf maar nauwelijks geloven… Ik dacht : dat duurt ;misschien een jaartje of twee”.
‘Maar de tijd vliegt voor wie plezier heeft, en blijkbaar kan muziek maken in gemeenschappelijk verband plezierig genoeg zijn om te leiden tot een 35 jaar standhoudende band tussen vier mensen. En nu is er, na vier decennia, dan eindelijk een boek dat recht doet aan het uitgebreide oeuvre dat de uitkomst is van zoveel jaar bandeloos rocken. “Na al die tijd nog stééds met de muziek getrouwd…’ Erik Hazelhoff-Roelfzema
